Framhald af íslenska fasismanum í gamalli blokk á Kleppsveginum

Var rétt í þessu að koma úr geymslunni með litla syni mínum. Gamla konan á neðstu hæðinni var að ræða við asísku fjölskyldunna sem býr fyrir ofan hana. Hún var að kvarta yfir mannagangi og ónæði undanfarna daga. Á ensku. Maðurinn (sem er afar fágur asískur karlmaður á miðjum aldri) stóð óhaggaður ásamt unglingsdóttur sinni og sagði konunni að eiginkona hans hefði látist síðasta mánudag og nú væri sorgarvika hjá fjölskyldunni. Það væru bænastundir ásamt (einhvers konar) ritningalestri alla daga og flest kvöld. Aðstandendur og vinir væru því á stöðugri ferð fram og til baka. En að þessu muni ljúka á mánudaginn þegar konan væri lögð til hinstu hvílu.

Sú gamla hvikaði hvergi. Stóð áfram bísperrt. Sorg eða ekki sorg, bíttar engu. Maður á að kunna sér hóf þrátt fyrir það. Syrgja með reisn og trufla ekki nágranna sína sem vilja lifa sínu lífi í friði. Og sleppa sturtuferðum um miðjar nætur. Íslendingar eru sífellt að missa ættingja sína en eru samt til friðs og halda áfram að virða þetta samfélag.

Mér varð svo mikið um þetta að ég fór að skæla. Og gekk snöktandi upp. Hristi höfuðið yfir mannvonsku heimsins. Ég var rétt búin að hlamma mér úrvinda í sófann þegar bankað er á hurð mína. Og þar voru þau komin, ekkillinn og móðurlausi unglingurinn. Þau höfðu áhyggjur af litlu skælandi konunni og vildu athuga hvort þau gætu gert eitthvað fyrir mig. Og horfðu á mig einlægum brúnum augum sínum. Ég skammaðist mín smá fyrir tilfinningasemina, það voru þó þau sem áttu við sárt að binda. Ekki ég.

En í samræðum okkar komst ég að ýmsu um grannkonuna sem ég vildi óska að ég vissi ekki. Í krafti manngæsku sinnar er hún sífellt að benda þeim mildilega á að þeim liði eflaust betur í eigin landi, það er svo erfitt að búa hér í köldu kreppulandi. Það er heldur ekki gott að hafa það á samviskunni að hafa flúið eigið land. Maður á að taka fátæktinni með reisn og standa við hlið ættingja sinna í matarleitinni. Einnig hefur hún sagt að hér skilji þau enginn og að hér séu þau engir aufúsugestir. Hún vill samt ekki taka þátt í þeirri lygasögu að láta þau halda að þau séu velkomin. Nei nei. Mannvonskan felst í lyginni, ekki í hreinskilninni.

Í þessum samræðum okkar þriggja bar mest á tilfinningaseminni svona fyrst í stað. Þar til maðurinn áttaði sig á því að ég skildi nákvæmlega hvernig honum leið, þrátt fyrir orð gömlu. Við sameinumst nefnilega í hatri á gamla góðborgaranum hérna niðri. Fátt er víst meira sameinandi og nærandi en hatur. Í hatri standa allir menn jafnir, hvort sem um ræðir einstaklinga frá Asíu og Íslandi, af sitthvoru kyninu og sitthvorri kynslóðinni.

Á sellufundi okkar ákváðum við að hann myndi flytja út aftur og finna leigjanda að íbúðinni. Ekki útlending í þetta sinn heldur hreinræktaðan hvítan villing í Þjóðkirkjunni. Einvern sem er svo íslenskur í húð og hár að hann drekki allar helgar, spili Fjöllin hafa vakað og Stál og hníf á hæsta desíbeli, komi heim með flissandi gálur og ropi og reki við þess á milli. Kvenuglan mun sko fá að komast að því hvar Davíð keypti ölið!

Síðan kvöddumst við að hermannasið.